ล้มทั้งยืน...ดีกว่าล้มไม่เป็น

                                                                                      

ในชีวิตของคนเราคนหนึ่ง มันยาวนานนักเราต้องเจอสิ่งต่างๆ ที่เข้ามากระทบในชีวิตของเราเป็นอย่างมากกระทบไป..กระทบไปเรื่อยๆ เป็นเวลาหลายหมื่นวันที่เราอยู่บนโลกนี้ซึ่งสิ่งที่มันเข้ามากระทบเรานั้น  มีทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีหากเป็นเรื่องที่ดี สิ่งที่เราทำคือหัวเราะ ยิ้ม และมีความสุขแต่ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่ดี เรามักจะรู้สึกเศร้าใจ อยากร้องไห้และรู้สึกท้อแท้แต่ชีวิตคนเราก็เลือกเรื่องที่จะผ่านเข้ามาไม่ได้ในเมื่อเราเลือกเรื่องที่จะผ่านเข้ามาไม่ได้ อย่างน้อยเราก็พอรับมือกับมันได้

อย่าคิดว่าการสูญเสียแล้วชีวิตจะต้องเป็นศูนย์เสมอ เรานั้นสามารถที่จะนับหนึ่งใหม่ได้เสมอหากเรามีความคิดที่จะนับเริ่มต้นใหม่ ถ้าสิ่งที่เราคาดหวังไม่เป็นดั่งหวังถ้าสิ่งที่เราพยายามทุ่มเททำสุดแรง กายแรงใจไม่ประสบผลสำเร็จ ถ้าสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นและได้สร้างความบอบช้ำจนทำให้เราต้องจมอยู่กับความทุกข์  เรากำลังก้าวสู่ "ชีวิตที่เป็นจริง" แล้วเพราะความเป็นจริงของชีวิต จะสอนให้เรารู้จักยอมรับความพ่ายแพ้สอนให้เรารู้จักสูญเสียน้ำตา เพื่อที่จะได้รอยยิ้มคืน กลับมาเป็นรางวัลตอบแทนแต่มันก็ไม่เคยทำให้ใครหมดสิ้นความหวัง หมดสิ้นพลังและกำลังใจไปกับความพ่ายแพ้ เพียงแค่ความเป็นจริงสอนให้พวกเราทุกคนรู้ว่า อย่าเพียรสร้างความหวัง แต่ให้เชื่อมั่นในความหวัง เพราะความเชื่อมั่นจะนำพาเราไปพบกับ "หนทางสู่ความสำเร็จ"  แม้ว่าจะต้องฝ่าฟันอะไรอีกมากมายกว่าจะถึงวันนั้น   แม้ว่าจะต้องล้มลงอีกสักกี่ครั้ง   แม้ว่าจะต้องผิดหวังอย่างแรงอีกสักกี่หนก็ตามแต่ถ้าหากเราคิดจะต่อสู้กับปัญหาการต่อสู้บนความพ่ายแพ้นับว่าเป็นเรื่องที่ดีอย่างยิ่งเพราะทำให้เราหลีกหนีปัญหาได้อย่างดีและเยี่ยมยอดอย่างยิ่ง         

เพราะชีวิตของคนเราอาจจะไม่มีความสุขอยู่ตลอดเวลาถ้านั้นเรามา ปล่อยให้ชีวิตผิดพลาดเสียบ้าง ปล่อยให้ความคาดหวังได้เจอกับความผิดหวัง ปล่อยให้ความฝันกลายเป็นฝันค้างลอยกลางอากาศ ปล่อยให้อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด แม้ว่าเกิดขึ้นแล้วจะเลวร้ายกับชีวิตก็ตามทีเพราะทุก ๆ อย่างที่เกิดขึ้น จะช่วยสอนและช่วยเป็นบทเรียนอันล้ำค่าให้แก่ชีวิต ที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วบนโลกใบนี้"เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่อยู่กับเราตลอดชีวิต ทุกอย่างมันก็รอเวลาจากเราไปทั้งนั้น เชื่อว่าถ้าชีวิตคนเราไม่ยึดติด ไม่ต้องแขวนชีวิตไว้กับความคาดหวัง เวลาที่เราสูญเสีย หรือเวลาที่เราต้องเจอกับความล้มเหลว เราคงมีภูมิต้านทานมากพอที่จะเอาไว้ต่อสู้กับความท้อแท้ อย่าคิดว่าสูญเสียแล้วชีวิตจะต้องเป็นศูนย์ เพราะว่าเรานับหนึ่งใหม่ได้เสมอหากเราคิดที่จะนับซะอย่าง ไม่มีอะไรบนโลกที่น่ากลัว และไม่จำเป็นต้องกลัวกับความเป็นจริงของชีวิต"          "มีพบก็ต้องมีจาก มีได้ก็ต้องมีเสีย และมีสุขก็ต้องมีทุกข์เป็นสัจธรรม"          เมื่อไรที่เราได้รู้จักสัมผัส และได้เรียนรู้กับชีวิตทั้งสองด้าน เมื่อนั้นเราจะไม่รู้สึกเสียดายหากเราได้มีโอกาสล้มทั้งยืน แต่เราจะเสียใจไปตลอดชีวิตหากเราไม่สามารถก้าวข้ามความล้มเหลวที่ผ่านเข้ามา ได้        มีคนเคยบอกเอาไว้ว่า การตั้งความหวัง คือการเสี่ยงกับความเจ็บปวด